Geplaatst op

Zware wolken.

Radio Kootwijk

Ik voel vlagen van grote vermoeidheid door mijn lijf heen jagen. Wat zich binnen in mij afspeelt zie ik buiten als ik naar de lucht kijk. Grote volle wolken worden opgejaagd door de wind, er komen steeds weer nieuwe wolken aan.

~heavy clouds, but no rain~

Ik teer op een reserve energie, waardoor ik wel dingen doe, maar niet echt aanwezig ben. Doorgaan is veiliger, want als ik stop wil ik misschien niet meer opstaan. Rust en ontspanning lijken een twee koppig monster dat me wil verslinden. Ik wil alert zijn, controle houden.

Mijn vermoeidheid zoekt zoals altijd een weg naar binnen, daar vormt het een bal van somberheid.

Na een dag met slecht weer, een blaffende hond, gestreste man en mopperende kinderen was was daar de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. En hoe!!

Mandefjild, Bakkeveen, friesland

De avond van het Eurovisie songefestival breek ik. Ik huil met gierende en piepende uithalen. Mijn man zit naast me en streelt mijn hand. Af en toe zegt hij; “doorademen Chan.” Zelden geef ik me zo uitbundig over aan verdriet, ik houd het liever binnen.

~mijn dochter noemt het ‘a mental breakdown’~

Hortend en stotend vertel ik aan mijn man hoe ik me voel. Het voelt alsof ik een rol moet spelen in een film die ik helemaal niet kan spelen. Het script (leven) overspoeld me, iedere dag incasseer ik duizenden prikkels en wordt er aan alle kanten iets van me gevraagd en verwacht.

Aan het eind van de dag voel ik me een bedelaar als het gaat om restjes tijd voor mijzelf. Ik roep dat iemand anders mijn rol wel mag innemen, iemand die hem wel met glans kan vervullen.

Na deze uitbarsting vol tranen, snot en een ongecontroleerde ademhaling voel ik dat die zware donkere bal minder zwaar is. Ik voel me leeg, wiebelig en moe.

~In de ervaring ligt het echte voelen~

Mandefjild, Bakkeveen, Friesland.

Net als dat je het moederschap pas echt voelt als je een kind hebt om voor te zorgen, weet je ook pas hoe het voelt als je, je emmer niet op tijd leegt.

Het voelt na deze ontlading alsof er een stukje muur is weggeslagen en er een nieuwe gebied bereikt is waar ik nog meer inzichten krijg over gevoelen, emoties en hoe hiermee om te gaan.

Ik realiseer me dat ik niet in een andere film kan gaan spelen. In dit script staan niet alle gebeurtenissen die plaatsvinden in mijn leven, maar wel al mijn levenslessen.

(zucht ;))

Ik heb behoefte aan: rust, stilte, een schommelstoel, warmte, zonlicht en dat alles wil ik in een veld vol zonnebloemen. Het is leuk zo’n behoefte maar als ik naar buiten kijk wordt dat nu nog niets.

~Back to life, back to reality~

Mandefjild, Bakkeveen, Friesland.

Tweede pinksterdag ik heb ik twee uurtjes voor mijzelf gereserveerd. Ik heb gelezen en geschreven en kon heerlijk even vertrekken in mijn eigen bubbel. Die middag kon ik hierdoor weer makkelijker de zorg voor de kinderen en de hond weer oppakken samen met mijn man.

Na het avondeten ga ik als het kan (2 a 3 keer per week) even 30 a 45 minuten liggen met een boekje of een muziekje. De uitdaging voor mij is om dan ook echt al het andere te laten liggen. Hoe meer overprikkeld ik ben hoe harder ik grip wil houden op wat er om mij heen gebeurt. Mijn hang naar controle sleurt mijn lichaam soms mee als een klein kind dat te ver moet lopen op te korte beentjes.

Pad naar het beekbergerwoud

Gistermiddag was ik met mijn zoon bij een vlonder in een natuurgebied vlakbij ons huis. Door alle regen van de afgelopen weken was het meertje waar de vlonder overheen lag goed gevuld. Ik voelde tranen omhoog komen. Ik voelde hoop, hoop dat mijn eigen interne bron ook weer vol zou gaan lopen. Volgens mij staat dit in het filmscript.

Liefs Chandrika.

Meertje en vlonder aan het begin van het Beekbergerwoud, een van mijn favoriete plekjes dichtbij huis.

Tip: zet je stopwatch (horloge of telefoon) op 7 minuten en schrijf van je af wat er in je gebeurt. Het hoeft niet in volzinnen of perfect qua spelling. Geef woorden aan je gevoelens. N a die tijd kan je uiteraard je schrijftijd verlengen met nog een keer 7 minuten (zo vaak als je wilt) als jij het maar kwijt bent.

Geplaatst op

Koninklijk bezoek.

Deze majestueuze sprookjesachtige boom staat in het Deelerwoud*. De sneeuw stond hem prachtig

Ik loop niet meer in het bos wat ik ken, met zijn bruine aarde, groene mos, composterend blad en zijn kale takken. Het bos is sinds een paar dagen veranderd in een wit woud. Het voelt alsof ik een decor ben binnengestapt.

De bomen zijn reuzen met witte mollige en zachte ledematen. Af en toe hoor ik een “Plomp, krak, plomp’ geluid. Ergens in het woud bezwijkt er(bijna) een tak onder het gewicht van de sneeuw.

Ik moet mijn korte benen hoog optillen om door het dikke pak heen te lopen. Ik loop langs en door tientallen dierensporen. De witte ondergrond legt een routekaart bloot, die anders deels verborgen zou zijn gebleven.

Alle geluiden worden geabsorbeerd en klinken ver weg of binnensmonds. Het licht van bovenaf wordt weerkaatst door het wit van de sneeuw. Hierdoor wandel ik in het licht.

De verstilling heeft een kalmerende werking op mijn zintuigen.

Langs kanaal zuid in Apeldoorn.

De winter blues.

Het waterige zonnetje en het snel invallen van het donker is in de late herfst beter te verteren dan in januari. In november steken we de haard en de kaarsjes aan en kijken we uit naar de feestdagen en alle magie die deze dagen met zich meebrengen. En dan is het januari en dan… valt alles stil.

Ons kleine landje heeft te maken met een wisselvallig klimaat en hierdoor weten we niet eens zeker óf koning winter wel komt.

Het waterige zonnetje in januari dat gepaard gaat met water kou is er één die ik wel weg kan kijken. Ik snak naar meer licht en zon. Ik kan de krokussen wel uit de grond trekken omdat ik wil dat het voorjaar wordt. Mijn vertrouwen in moeder natuur is op een dieptepunt beland, Het onverwachtse bezoek van koning winter in al zijn glorie met sneeuw en strenge vorst kwam op een goed moment. Het was voor mij een welkome onderbreking in een grauwe periode.

Bij landgoed de Poll * in Wilp zijn er duizenden krokussen gepland langs deze oprijlaan. Dit beloofd wat als ze open gaan.

Wat je niet ziet.

Wat wij niet zien is dat er tientallen zaadjes onder de grond hard aan het werk zijn. Ze worden verzorgd door de aarde met al zijn mineralen en voedingsstoffen en vertoeven nog heerlijk daar onder de grond. Hun groei en bloeitijd komt nog.

Ik besloot om tegenover wat niet werkt voor mijzelf een persoonlijk gezegde in het leven te roepen over wat wel werkt als ik te ongeduldig wordt.

Niet:

Het gras groeit niet sneller door eraan te trekken

Wel:

Ik vertrouw erop dat de aarde goed zorgt voor al haar zaden zodat ze, als de tijd rijp is, tot bloei kunnen komen.

Nieuwe sporen.

Vorige week had ik moeite om niet meteen met mijn camera het bos in te rennen. Ik heb mijn geduld (met veel moeite) bewaard tot het kon. (mijn zoon weer naar school was, en de auto was uitgegraven) Ik heb foto’s gemaakt in bekende gebieden, maar heb ook samen met mijn man gewandeld in een (voor ons) nieuw natuurgebied. Zuid Kennemerland is een nationaal park dat ligt in de omgeving van Zandvoort en Bloemendaal.

Dit hertje konden we goed bewonderen in de duinen in Zuid Kennemerland *

Ik voelde mij daar een klein stipje in een enorm weids gebied. Ik voelde daar op die plek met alle elementen als de zon, vrieskou, sneeuw en wind een diepe eerbied voor de natuur. Het kleine meisje in mij sprong en huppelde van vreugde en voelde zich een ‘grote’ ontdekkingsreiziger op avontuur.

Gerjo keek door de verrekijker uit over het kraanvlak of hij Wisenten (Europese Bizons) zag.

Ik kon tijdens mijn wandeling nieuwe waardevolle en positieve sporen aanleggen. Met sporen bedoel ik herinneringen die je kan oproepen in tijden dat je (gewild of ongewild) in de wacht staat. Je kan deze sporen verstevigen door ze te delen met iemand, ze vast te leggen met de camera, erover te schrijven of te tekenen.

Zelfs uit ‘dat’ waterig zonnetje kunnen nieuwe sporen ontstaan. Niets is goed of fout. Jouw binnenste wordt vaak door de natuur weerspiegeld. De ene keer zie je beeldschone mystiek die er ontstaat door een zon die niet helder is. Terwijl je de andere keer alleen het grijs van de bewolking ziet die flinterdun voor de zon hangt.

Het afscheid van koning winter was lastig, want ik moet weer omschakelen. Ondanks het gemis aan de witte wereld is er nu vooral een onmiskenbaar verlangen naar lente. En koning winter…die heeft ondanks zijn korte bezoek (gelukkig) zijn sporen nagelaten.

Liefs Chandrika.

Onder een paar foto’s in deze blog staat een sterretje, hieronder staan de links die horen bij de natuurgebieden die horen bij die foto’s.

http://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/deelerwoud

http://www.voorstwandelt.nl (op deze site staat een wandelroute die gaat over het landgoed)

http://www.np-zuidkennemerland.nl

Geplaatst op

De wens put

Eind december en begin januari zijn we niet alleen bezig met lekker eten maar ook met terugblikken en vooruitkijken. We kijken terug op het jaar wat bijna achter ons ligt en in ons hoofd poppen weer nieuwe wensen en doelen op voor het komend jaar.

Samen met mijn man en kinderen ben ik 1 januari naar een waterput gereden in het bos in een nabijgelegen dorp. Wij hadden thuis op briefjes onze wensen geschreven voor dit jaar. Deze briefjes hebben we aan de waterput gegeven, die wij voor de gelegenheid hadden omgetoverd tot wens put. Een mooi begin van een nieuwe gezinstraditie.

De waterput bij het Bos in Vaassen aan de Elspeterweg links tegenover het boswachtershuis.

De lat te hoog leggen

Zeker aan het begin van het nieuwe jaar zijn we geneigd de lat te hoog te leggen en heel streng te zijn voor onszelf. Dit werkt niet voor ons, maar tegen ons. Vaak zijn we niet alleen streng maar ook erg perfectionistisch. Bovendien hebben we vaak haast in het bereiken van onze doelen en weinig geduld met onszelf. Uiteindelijk houden we een gevoel van falen over aan onze veel te hoge verwachtingen. Om je te helpen om de lat minder hoog te leggen, beschrijf ik het verschil tussen wensen (& dromen), behoeftes, intenties en acties.

Wensen en dromen

Een wens (of droom) gaat over iets wat we graag willen, maar waar we zonder kunnen. Het kan iets zijn voor ‘later’ of ‘ooit’.

Zo zou ik graag met ons gezin naar Canada willen, de natuur lijkt ons er prachtig en we willen daar graag foto’s maken. We hebben hier echter geen haast mee en willen er rustig naar toe sparen.

In de natuur coaching wordt zo’n wens voor ooit ook wel een slaapzaadje genoemd. Het zaadje ligt diep onder de grond heerlijk te slapen en het kan daar nog prima even bewaard blijven. Het zaadje hoeft nog niet wakker te worden en te gaan bloeien.

Behoeftes

Een behoefte is iets sterks essentieels, iets waar we echt niet zonder kunnen. Behoeftes zijn fundamenteler dan wensen.

Basisbehoeften van ieder mens zijn:

  1. Lichamelijke behoeften
  2. Veiligheid en zekerheid
  3. Sociaal contact
  4. Waardering en erkenning
  5. Zelfontplooiing

Het zijn randvoorwaarden om te kunnen leven.

Intenties

Een intentie is een bewuste en positieve gedachte. Het is een gedachte zonder ‘maren’. Het komt uit je hart en niet uit je verstand.

Mijn intentie is: ‘Ik maak iedere dag verbinding met moeder aarde, zij voedt en inspireert mij.’

Actie

Als je intenties omzet in kleine (!) concrete doelen dan vormt zich een actie.

Mijn (verkorte) intentie: Ik maak iedere dag verbinding met de natuur.

Actie 1: ik eet (zoveel mogelijk), biologisch en vers.

Actie 2: ik maak minimaal twee keer per week een wandeling in het bos.

Bospad tussen Hoenderloo en Hoog Buurlo.

Kernwaarden & kernwoorden

Dit zijn krachtige en positieve woorden die je inzet als waarden in je leven. Waarden die je wilt meedragen en uit wil dragen. Deze waarden zet je om in enkele woorden. Deze waarden komen vaak al voor in je intenties en je acties. Ik raad je aan om er minimaal twee en maximaal vier te kiezen zodat het overzichtelijk blijft en daardoor krachtiger is. Je kan een kernwoord voor jezelf (kort) toelichten.

Mijn kernwaarden voor dit jaar zijn:

Natuur; ik voel me sterk verbonden met de natuur, zij spiegelt mij en voedt mij.

Rust; ik heb voldoende rust nodig als voorwaarde om te genieten.

Vriendschap; ik koester de vriendschappen die ik heb in mijn leven.

Kernwaarden bieden een positief houvast in je leven, ze zullen je ankers zijn als je tegenslagen ervaart. Deze waarden zijn, als ze uit je hart komen geen last om mee te dragen.

Samen met je intenties en acties vormen je kernwoorden een mooi draagvlak voor wie je bent en waar je naar toe wilt.

Kleine stapjes

Ben jij ook weleens zo trots als een pauw op de stappen die jij zet?

Ik kan het belang van kleine stapjes niet genoeg benadrukken. Met kleine stapjes vergroot je namelijk je succes. Succes hebben zit hem niet in hoeveel geld je verdient en hoeveel carrière sprongen je op je CV hebt staan. Succes zit van binnen. Succesvol zijn betekent een leven met momenten van verwondering, schoonheid en bewustwording.

Kleine stapjes leiden tot meer succes en nog meer momenten om het leven te vieren!

Het vieren van je stappen hoeft niet groots of duur te zijn. Het gaat er om dat je bewust stilstaat bij hoe krachtig jij je leven leidt en inricht!

Liefs,

Chandrika.

PS: Deze maand doe ik een stapje terug. De scholen zijn dicht en ik heb een stuk minder tijd om te schrijven als de kinderen thuis zijn. Ik wil me bezinnen over hoe frequent ik blogs en artikelen wil plaatsen en hoe ik ze efficiënt kan delen. Er komt deze maand een nieuwe te gekke winactie. Ik streef ernaar om eind januari een artikel te plaatsen op mijn website over dips & depressie. In dit artikel wil ik verduidelijken wat de oorzaken, overeenkomsten en de verschillen zijn.

Ik ben ook bezig met het inrichten van een online boekenkast op mijn website vol met leestips. Genoeg plannen, waar ik super enthousiast mee aan de slag ga.

Wil jij je abonneren op mijn blogs? Dat kan!! Als je één van mijn blogs opent dan zie je onderaan de mogelijkheid om je in te schrijven hiervoor. Gebruik je hiervoor de laptop of computer dan staat het rechts van mijn blog.

Geplaatst op

De levenssteen

Als geluk tastbaar zou zijn, dan stel ik me voor dat het een prachtige, hartvormige steen is. Ik zou er goed op passen en er heel zuinig op zijn. Zou ik hem dan wel willen loslaten? Ik zou hem misschien net als Gollum uit de film ‘Lord of the rings’ angstvallig bij me houden. Hierdoor kan ik er niet eens écht van genieten, en ga ik me alsnog ongelukkig voelen.

Leermeesters van pijn en geluk

Geluk kan je past écht voelen als je ook verdriet durft te voelen. Beiden fladderen in en uit ons leven. Openstaan voor beiden is niet makkelijk, want het maakt je heel erg kwetsbaar , en dat is héél eng!

Het liefst willen we onszelf beschermen tegen pijn. We hebben de illusie dat we kunnen controleren wat er binnenkomt. We schaffen de juiste wapens aan en bouwen hoge muren om onze gevoelswereld heen. Het lijkt heel wat, maar uiteindelijk stellen die wapens en die muren niets voor. Deze leermeesters kennen geen genade, ze komen in ieder leven binnen en breken het liefst door alle muren heen.

Ik geloof niet in toeval. Er is een reden waarom mensen en gebeurtenissen op mijn pad komen, ook als ze niet altijd te verklaren zijn en pijn doen. Hoe ik ermee om ga is aan mijzelf. het is aan mij of ik de heelmeesters van pijn en geluk toelaat.

Onverwachts verdriet

Verdriet vind soms een weg naar buiten op een moment dat je dit verwacht:

Als zo’n huilbui omhoog kruipt is het prima voor te stellen dat je niet midden in een winkel een stevig potje gaat janken. Je mag je verdriet parkeren en het op een veilige plek de ruimte geven. Gevoel parkeren is niet hetzelfde als het uit de weg gaan.

Kringloop

Ik snuffel wat rond en ineens zie ik daar…

Het steelpannetjes dat me doet denken aan haar.

Het is alsof ik weer bij mijn oma in de keuken sta,

waar het ruikt naar speklapjes, bietjes en ui.

Ik ga hier snel weg, want hij zit al in mijn keel,

die huilbui.

De ontroering van schoonheid

De laatste keer dat ik onverwachts ‘volschoot’ was een paar dagen geleden. Ik keek naar een aflevering van ‘our planet’ (behind the scenes) toen ineens de tranen over mijn wangen rolden. Met behulp van een drone werden een blauwe vinvis en haar kalf op een prachtige manier gefilmd. Het beeld van de enorme vis en het (enorme) kalf dat zo dichtbij haar zwom, was vertederend om te zien. Ik werd geraakt in mijn moederhart en ging na het zien van de beelden weer ‘even’ twaalf jaar terug in de tijd.

Ik vond het toen ik voor het eerst moeder werd doodeng dat, dat kleine meisje wat bij mij lag totaal afhankelijk was. Zou ik wel de moeder kunnen zijn die ze nodig heeft? Ik had veel bevestiging nodig. Ik wilde het graag allemaal perfect doen en de lat lag ontzettend hoog. Ik heb door vallen en opstaan afgeleerd om me te spiegelen aan andere moeders en aan andere kinderen. Wij zijn goed zoals we zijn.

Wij zijn de blauwe vinvis en het kalf die schitteren in een blauwe oceaan. Mijn dochter is vrij, kleurrijk en heel eigen persoontje. Een mensje in wording waar ik voor mag zorgen. Zolang ik leef ben ik er (met al mijn kwetsbaarheden) voor haar! Ik zal net als de blauwe vinvis dichtbij haar blijven en haar beschermen daar waar nodig is.

Een unieke steen

Dit is mijn steen: een (warm) rode Jaspis!

Gevoelens de ruimte geven betekent niets meer en minder dat je ze loslaat. Stel je voor dat je al je gevoelens (positief en negatief) zich verzamelen als laagjes om jouw eigen persoonlijke steen als je ze vasthoudt. Je steen wordt dan te zwaar om te dragen. Je wordt soms onverwachts geholpen met het ruimte geven aan en loslaten van je gevoelens door een liedje wat je hoort of een geur die een mooie of verdrietige herinnering oproept.

“Levens(stenen) vergelijken heeft geen enkele zin, want géén één leven is hetzelfde en dat is juist wat ons verbind.”

We mogen allemaal uniek zijn, en unieke ervaringen opdoen. Jouw leven krijgt een prachtige diepe kleur en glans als jij het leven toelaat zoals het komt met alle het geluk en alle pijn die daarbij hoort.

Ik wens iedereen knusse feestdagen vol lichtjes in en om je heen!

Liefs,

Chandrika.

Winactie!! (is inmiddels 30-12-2020 gesloten)

Graag wil ik van jou weten welke kleur jouw (levens) steen heeft. Je kan dan denken aan welke kleur steen er past bij jouw persoonlijkheid. Van welke kleur wordt je blij of krijg je rust? Je mag dit laten weten onderaan deze blog of op mijn insta: Chandrika8079.

Woensdag 30 december wordt één van de reacties getrakteerd op een heerlijke (biologisch) theepakketje. En wederom is er één pakketje voor jezelf en je krijgt een tweede om weg te geven. (verzenden is mogelijk).

1 pakketjes bestaat uit 3 theedoosjes met uiltjesthee, hertjesthee en eekhoorntjesthee.

ps: Wil je geen blog missen? Abonneren kan!

Geplaatst op

Het zwarte damhert.

De lucht in het Deelerwoud is dik en vochtig. Er hangt een deken van fijne druppeltjes en laaghangende bewolking waardoor mijn zicht beperkt is. De druppeltjes voelen aangenaam verfrissend op mijn wangen en in mijn haren. Ik ben amper één kilometer onderweg als ik voel dat er naar me gekeken wordt. Rechts tussen de bomen staat een zwart damhert. Hij staat doodstil en kijkt mijn kant op. Zijn gewei onderscheid zich van alle boomtakken door de gladde welvingen en bogen. Mijn camera kan hem door alle bomen en takken op de voorgrond niet goed scherp stellen. Het is fascinerend om te zien hoe dit dier opgaat in zijn omgeving. Zijn vacht is zwart en de bruine vlekken zijn nauwelijks te zien nu het begin december is.

Herten zijn meesters in het onzichtbaar, dichtbij zijn. Het zijn schimmen in dit overwegend grijze woud. Soms lopen ze alleen, of in een klein select gezelschap. Ze zijn nieuwsgierig, spits en angstig tegelijk. Ze hebben vaste routes waarlangs ze lopen. Als ik goed kijk dan zie ik tientallen smalle paadjes (wissels) waar ze overheen lopen. Ik voel me verbonden en gekend door hun aanwezigheid, want ik herken mijzelf in het gedrag van deze mooie dieren.

Twee nieuwsgierige damherten in het Deelerwoud.

Sensitief en nieuwsgierig

Als ik naar mijzelf kijk dan zie ik een sensitieve vrouw die ook erg nieuwsgierig is. Ik begeef me graag onder de mensen. Ik kan helemaal opgaan in levens van anderen. Mensen die totaal hun eigen plan trekken boeien mij enorm. Bijvoorbeeld die groene, ecologische, zelfvoorzienende vrouw die met haar gezin en 10 geiten in een huisje op de heide woont. (En door Floortje Dessing geïnterviewd wordt), Ik kijk met grote ogen rond in de wereld van een depressieve kunstenaar die zich weken opsluit om samen met zijn doek en penselen in een andere dimensie terecht te komen. Ik stel me voor dat zijn schilderijen waanzinnig mooi worden.

Nieuwsgierig zijn heeft ook een keerzijde. Negatieve verhalen van anderen kunnen in mij doorwerken en mij leegtrekken. Ik kan hierover gaan malen, piekeren en naar over dromen.

Ik kan net als het hert heel goed ‘mee kleuren’ met mijn omgeving. Moet het grappig zijn? Geen probleem! Moet het druk zijn? Dat kan! Moet het (uiterlijk) kalm zijn? Ik ben de kalmte zelf! Een groot aanpassingsvermogen hoort bij sensitief zijn. Mijn voelsprieten krijgen informatie helder binnen. Dit gaat zo snel dat ik soms als eerste in de ruimte lijk te voelen dat de sfeer verandert (zowel positief als negatief).

Liever onzichtbaar dan zichtbaar

Ik vertrouw mensen niet zomaar. Ik vind het net als het hert spannend om mensen dichtbij te laten komen. Onder de volwassen vrouw zit dan nog dat kleine meisje (KOPP kind) dat bang is om afgewezen te worden. Ze is bang om niet gezien te worden. Zij bevestigt zichzelf door zichzelf bij voorbaat al onzichtbaar op te stellen. Het lijkt een veilig besluit. Zij blijft uit zelfbescherming net als het schuwe hert liever aan de rand staan.

Een damhert vlak voordat het oversteekt via een smal en onopvallend paadje, ook wel ‘wissel’ genoemd.

De kracht van de ontmoeting

Als ik een sterkte regie ontwikkel over wat ik nodig heb, dan kan ik mij volwaardig deelnemer voelen van mijn leven. Mijn vermogen om me in te leven is, zolang ik mijzelf bescherm tegen ‘teveel’ ontzettend waardevol.

Het hert is een gracieus dier, dat kracht en rust uitstraalt. Het hert heeft zijn eigen wegen gevonden langs de drukke paden. Mijn antennes sieren mij net als het gewei bij een hert. Herten zijn alert en prachtig om te zien. Juist omdat ze zich niet altijd laten zien.

Het bos waarin ik loop herbergt een oude wijsheid, dit zorgt voor een mystieke en bijna heilige sfeer. Ik beschouw het zien van het zwarte damhert als een sterke boodschap om vol gratie en nieuwsgierigheid mijn eigen weg te blijven volgen.

De hinde

De blauwe pijl rechts op het paaltje wijst mij weg weg weer naar de uitgang van het bos. Net als ik mijn camera wil opruimen beweegt er schuin rechts voor me iets. Ik schuifel er zo stil mogelijk naar toe. Het damhert (een hinde dit keer) draait zich om en mijn camera kan haar gelukkig redelijk scherp stellen. In mijn hoofd bedank ik de haar.

Het zwarte damhert, een vrouwtje noem je een hinde.

Winactie!

Dit jaar komen er nog 3 blog’s op deze site. ‘Het zwarte damhert’ is de eerste van deze drie. Aan al deze blog’s is een winactie verbonden, Je krijgt het te winnen cadeautje twee keer, één voor jezelf en één om weg te geven.

Er is geen competitie aan verbonden, en je hoeft geen uitleg te geven over aan wie iets wilt geven. De winnaar wordt a.s. zaterdag 19 december blind getrokken uit een glazen pot door mijn dochter, en gebeurt dus geheel willekeurig.

Deze actie is inmiddels gesloten.

Wat moet je dan wél doen?

Laat in de reacties onder aan deze blog of op mijn instagrampagina Chandrika8079 een antwoord achter op de volgende vraag:

Heb jij weleens een bijzondere ontmoeting gehad met een dier? Zo ja, welk dier was dit? En had deze ontmoeting ook een betekenis voor je?

Deze week maak je kans op twee wishing bells

Dit is een return to the sender product wat is gemaakt door vrouwen in Thailand. In samenwerking met Plan Nederland wordt een deel van de winst besteed aan beroepsopleidingen voor veelal jonge vrouwen in ontwikkelingslanden.

https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/deelerwoud

Geplaatst op

Wie ben je

Wie ben je, wie ben je
En ken je jezelf wel.
Wie ben je?
Waar ga je heen

Ben jij de mens die maar niet op durft te staan
Bang voor de waarheid, sluimert in waan
Verscholen je vuur ergens diep in je jeugd
Verholen de liefde
achter de deugd
Wie ben je

Ben jij de mens altijd goed gehumeurd
Altijd vitaal, 
niet langer getreurd
Is dit dan werk'lijk je ware gezicht
Of hou je krampachtig de waterkraan dicht
Wie ben je

Ben jij de mens die niet de minste kan zijn
Gewoon bang voor gezag,
mij krijg je niet klein
Wie ziet er jouw wanhoop, 
wie eindigt jouw spel
Wie heeft er jou lief,
wie kent er jou wel

Wie ben je, wie ben je
En ken je jezelf wel
Wie ben je?
Waar ga je heen

Ben jij de mens die zich nooit helemaal geeft
Die altijd en eeuwig een achterdeur heeft
Drukke gebaren en
snedige taal
Wanneer komt er een keer een eind
aan 't verhaal
Wie ben je

Droeg jij in je leven 
het lijden zo goed
Ieder bewondert nog altijd je moed
Wie draagt je een keer
van je eenzame troon
Wie spreekt jou 'ns tegen
Wie doet dat gewoon
Wie ben je

Ben jij de mens 
die maar niet groot durft te zijn
Die zich steeds vereenzelvigt 
met schuld en met pijn
Bang voor je kracht 
die je zelf al kent
En dat men je afwijst
om die, die je bent

Wie ben je, wie ben je
En ken je jezelf wel
Wie ben je?
Waar ga je heen
Een lied van Lenny Kuhr met een indringende tekst over de zoektocht die ze heeft afgelegd naar zichzelf. Ze heeft dit geschreven na een moeilijke periode in haar leven waarin ze haar stem letterlijk kwijt was. In de eenzaamheid van niet meer kunnen zingen en performen heeft zij zichzelf weer teruggevonden. Lenny Kuhr omschrijft het als de vraag: wie ben je, als je niet meer bent die je dacht te zijn?

Sinds ik de weg ben ingeslagen om dichter bij mijzelf te blijven, komen er zulke bijzondere dingen op mijn pad. Kleine wondertjes die mij weer helpen bij mijn proces en/of die ik kan delen op deze site om jou te inspireren! Dit lied was zo’n wonder! Toen ik het voor het eerst hoorde voelde het even alsof alle andere luisteraars om me heen verdwenen en het speciaal voor mij werd gezongen. Ik kreeg er kippenvel van! Ken je dit gevoel?

Het is een moment waarop de wereld en je brein even stoppen met draaien. In die seconden staat je hart wagenwijd open en mogen de woorden (of klanken) naar binnen stromen. Je begrijpt denk ik wel dat deze tekst mij niet meer loslaat.

Ik heb de tekst van het lied in de contact groep van Labyrint in Perspectief gedeeld. In de tekst wordt weergegeven hoeveel lagen een mens kan hebben om zich te pantseren. Maar wie ben je nu werkelijk en durf je wel te kijken onder (al) die lagen?

Welk lied of welke woorden uit een bepaald lied hebben jouw ooit diep geraakt, en doet dit nog steeds? Welke herinneringen of juist toekomstdromen kleven hieraan vast?

Luistertip: misschien staat jou lied wel in de top 2000 dit jaar (NPO radio 2).

Voor alle zoekers en bezoekers van mijn website.

Liefs,

Chandrika.

Geplaatst op

Dwarreltijd.

”Mama, mahaaam ik verveel me!! Weet jij wat ik kan doen?

“Je kan gaan tekenen, je hebt nog bijna niets getekend in je nieuwe tekenboek.”

“Neeeheee geen zin in!”

“Eeh je kan je vriendinnetje bellen en vragen of ze wil komen?”

“Ze heeft al iemand”(boos gezicht).

“Oh, heb je nog een leuk boek dan?”

“Duh, die heb ik allemaal uit.”

“Nou eh dan weet ik het ook niet hoor, bedenk zelf maar iets!”

Ben je vader of moeder? Dan herken je vast bovenstaande dialoog wel met je kind(eren). Het gezegde ‘niet ingevulde tijd is kliertijd’ past hier naadloos bij. Je vervelen en je daardoor vervelend voelen vergelijk ik met een fikse plensbui. Deze buien hebben een piek en daarna wordt het rustiger en dwarrelen er tussen de laatste regendruppels weer frisse nieuwe ideeën door. We zijn geneigd om de ‘verveelpiek’ niet toe te laten, maar zo snel mogelijk op te lossen.

Geven we onze kinderen de tijd om zelf iets te bedenken dan zijn ze meer gemotiveerd om aan de slag te gaan met hun zelfverzonnen activiteit.

Verveling is een onbegrepen oproep van je brein om uit te rusten zodat het kan resetten.

De bekende beren.

Wij kunnen naar (onze) kinderen toe een voorbeeld zijn in het toelaten van niet ingevulde tijd.

Er zijn periodes dat je zo druk bent dat je niet meer kan landen in het nu. Ik herken dit heel goed en kon eerder heel vaak mijn schoenen van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat aanhouden. Ik was zo druk dat ik letterlijk niet uit die modus kon stappen. Een vriendin van me betrapte zichzelf er een keer op dat ze uit haar werk aardappels ging schillen met haar jas nog aan.

Je brein en je lichaam gaan wennen aan het ‘druk’ zijn. Zij maken steeds meer stofjes aan waardoor je bezig kan blijven. Zo lijkt het net alsof je nog wel ‘even’ door kan gaan. Schijn bedriegt want langzaam komt er steeds meer onrust en gejaagdheid over je heen. Je gaat slechter slapen en je raakt vermoeider. Hierdoor wordt je beperkter en angstiger in je denken en doen. Je gaat meer beren op de weg zien. Alles wordt zwaarder en uitputting ligt op de loer.

Stilstaan en zitten geeft, als je dit niet regelmatig doet, in eerste instantie alleen maar onrust. Om dit niet te hoeven voelen is het makkelijk geworden om je telefoon te pakken en je zintuigen wakker te houden met (zinloos) scrollen.

Warme thee.

Er zijn vaak innerlijke overtuigingen die in ons binnenste protesteren als we te weinig doen of niet hard genoeg (denken te) werken. Het is een hardnekkig misverstand dat zitten en mijmeren alleen is weggelegd voor ‘pensionado’s’ of ‘ouderen’.

Ik was halverwege de twintig toen ik voor mijn werk regelmatig op bezoek ging bij een moeder van cliënt. Ze wilde graag op de hoogte blijven van het wel en wee van haar zoon, en wij konden informeren hoe het met haar ging. Ook wilden we weten of ze nog voor haar zoon kon zorgen als hij het weekend thuis was. Haar zoon praatte wel, maar moeizaam dus wij waren als begeleiders ook ‘vertalers.’

Zij zat het liefst in een tuinstoel bedekt met dekens en kussens in de keuken bij het raam. In de keuken stond een radiootje die haar deed mijmeren, luisteren en glimlachen. Ik vond dat deze lieve dame een hele fijne en knusse plek had gecreëerd voor haarzelf. Ik verlangde toen al naar zo’n plekje vol knusheid, kneuterigheid en geborgenheid. Ik gaf daar niet aan toe hoor, no way! Ik was jong en moest vooral doorgaan van mijzelf.

Ken je die stem die als je even ‘niets’ doet en voor je uit staart roept “ga eens wat nuttigs doen!” Je (groot) ouders en hun ouders komen vaak uit grote gezinnen waar het hard werken was in huis of op de boerderij. Het was ook noodzaak om alle monden te kunnen voeden. Toch zijn daar vroeger momenten geweest waarin ze even zaten of genoten van de natuur. Ze zijn alleen minder (positief) zichtbaar op de voorgrond geweest.

De keuze is aan jou!

Van mij mag je ongeacht je leeftijd of wat ‘men’ er ook van vindt toegeven aan dat warme kopje thee of die lekkere stoel. Vroeger verwachtte ik nog weleens dat die stoel spontaan zou verschijnen en de thee zichzelf warm hield ;). Maar dat gebeurt niet, ik zorg daar zelf voor.

Je lichaam en al je zintuigen hebben het nodig om te herstellen van alle prikkels en weer op te laden.

Het is de bedoeling dat je er bewust van geniet en dat je tijd gaat doorbrengen in die balans!

Als sensitief mens weet ik dat ik die rustmomenten erg hard nodig heb omdat alles dieper binnenkomt. Tijd om even niets te moeten, lekker te mijmeren en dwarrelen verhoogd de kwaliteit van mijn leven. Geef jezelf de tijd om te oefenen en te wennen dat je mag bijkomen. Het begint allemaal met keuzes maken en jezelf toestemming geven hiervoor. Begin met kleine momenten, waarin jouw gedachten niets moeten en heerlijk kunnen rond dwarrelen.

Foto: Andy van der Steen.

Leuk woord hé dwarrelen, sla je hem op in je systeem?

Liefs,

Chandrika.

Geplaatst op

De oproep van de herfst

Ik geniet van de frisse wind die mijn wangen streelt. Ik houd van het knapperende geluid van beukennootjes die worden fijngemalen onder mijn fietsbanden. Over de uitgebloeide heide zie ik tientallen spinnenwebben liggen die versierd zijn met dauwdruppels. Ze schitteren mij als diamantjes tegemoet. Het duurt nu niet lang meer of al het blad heeft de bomen verlaten.

Verschillen

De herfst is nu volop aanwezig. In september als ‘de overgang’ van zomer naar herfst begint trekken beide seizoenen. De zomer is als een geweldige vakantievriend die weer naar huis gaat maar van wie je nog geen afscheid wilt nemen. Tegelijk weet ik ook dat ik ga genieten van het kleurenpalet wat de herfst met zich mee gaat brengen. Ik voel de verandering van het seizoen sterk in mijn lijf.

Er dringt zich een verdrietig gevoel aan mij op. Ik heb hier jaren geen aandacht voor gehad. Ik hield het bij oppervlakkige klaagzangen over het typische wisselvallige Nederlandse weer. Mijn fiets was net als de natuur iets wat ik voor lief nam. Dat is veranderd toen ik veranderde. Ik ben enorm gaan houden van het fietsen door de bossen op de Veluwe. De natuur roept me sindsdien op om naar buiten te blijven gaan en haar bewust te voelen.

Het zijn niet alleen de overgangen tussen de seizoenen die ik nu voel. Het zijn ook de overgangen binnen het seizoen. In november dient de eerste waterkou zich aan en helpen felle windstoten en zware dikke regen druppels de bomen om hun blad los te laten. De bladeren hebben nu nog hun eigen kleuren maar gaan langzaam op in een donkerbruine massa die langzaam verschrompelt en composteert.

Overgave

De herfst legt onverbiddelijk zijn eigen filters over de wereld heen. Alles wordt ook steeds een tintje grauwer en donkerder. Ik heb geen invloed op het aantrekken van de wind of het dalen van de temperatuur. Het voelt alsof over mijn gemoed hetzelfde filter komt te liggen. De somberheid is een sobere gast die ieder jaar rond deze tijd weer voor mijn deur staat. Hij overvalt me niet meer en ik sla de deur ook niet meer dicht voor zijn neus. Ik laat hem binnen want hij wil gezien worden. Ik maak er zelfs ruimte en tijd vrij voor.

Als donkere wolken zich binnen in mij samen pakken, wikkel ik mijzelf (als een baby die ingebakerd wordt) in een deken op de bank. Ik drink thee met verse gember en honing, ik overdenk, (huil,) ik schrijf en lees. Het hoort bij wie ik ben als het herfst wordt.

“Ik geef me (steeds meer) over aan waar ik onderdeel van ben.”

Het verzamelen

Waar ik wel invloed op heb werd duidelijk toen ik gisteren op het fietspad een eekhoorn tegenkwam. Hij was ijverig eikels aan het rapen voor zijn wintervoorraad. Ik stelde mijzelf de vraag wat heb ik (behalve een goede outdoor jas) nodig om de dagen door te komen met minder zonlicht en meer wind en regen? Wat kan ik verzamelen voor mijn herfst? Ik had net als de eekhoorn plezier in het verzamelen van mijn spullen.

Foto: Willeke Buitenhuis

Mijn denkbeeldige herfst kratje is inmiddels gevuld met kaarsen, een warme deken, appels, mijn camera, een notitieboek, een leesboek en outdoor laarzen. Het zijn voorwerpen die mijn zintuigen en creativiteit prikkelen en mij motiveren om in beweging te blijven. Want ik weet dat ik de natuur het hele jaar nodig heb om mijn hoofd leeg te maken en mijn gezondheid op peil te houden.

Heb jij net als de eekhoorn al spullen verzameld? Zo ja welke?

Liefs Chandrika.